جهنم همين‌جاست، فرهاد رجبعلی، روزآنلاين

مسلمانان معتقدند روز آخرتی هست و‎ ‎بهشت و جهنمی وجود دارد بعد‎ ‎حسابرسی در دنيای ديگر. اما بر اين‎ ‎اعتقادم که ‏جهنم در همين دنياست‎ ‎که‎ ‎بعضی‌ها در نتيجه عملکردشان‎ ‎دچارش می‌شوند؛ يکی همين‎ ‎علی‎ ‎کردان وزير تازه استيضاح ‏شده کشور‎ ‎است. ‏‎
‎
علی کردان آن طور که خود در جلسه‎ ‎استيضاح‌اش در مجلس تعريف کرد، به‎ ‎اصطلاح در جهنمی افتاده که‎ ‎اطرافيان ‏برايش ساخته‌اند و‎ ‎رهايی‎ ‎ندارد. حتی خانواده‌اش هم‎ ‎در امان نيست و پسرش از شرم رفتار‎ ‎پدر‎ ‎شرمسار و گريان است ‏و دخترانش‎ ‎نيز از خجالت هجرت کرده‌اند. ‏‎
‎
‎ ‎وزير سابق کشور جهنم دنيايی را که‎ ‎در آن افتاده به حدی طاقت فرسا‎ ‎و‎ ‎غير قابل تحمل توصيف می‌کند که به‎ ‎ادعايش ‏امکان دارد از پس‎ ‎استيضاح، همسرش نيز برايش باقی نماند. ‏‎

‎ ‎هيچ عدالتی بالاتر از روز حساب برای‏‎ ‎اين دسته نيست، ولی نهايت لذت آن‎ ‎است که روز حساب در اين دنيا باشد‎ ‎که ‏جناب علی کردان نيز در همين‎ ‎کره‎ ‎خاکی حساب پس داد و مورد قضاوت‎ ‎افکار عمومی قرار گرفت و در‎ ‎غايت ‏بی‌اعتباری و از دست رفتن کامل‎ ‎حيثيت‌اش خانه‌نشين گشت. ‏
‎
‎ ‎اگر نمايندگان مردم اينچنين که با‎ ‎کردان برخورد کردند، من بعد نيز به‎ ‎مسئوليت محوله خود به درستی و‎ ‎جسورانه عمل ‏کنند، اين‎ ‎نوع‎ ‎حسابرسی‌ها دامان خيلی‌ها را‎ ‎خواهد گرفت. چه‌بسا هستند‎ ‎کسانی‎ ‎که در سی سال گذشته دامان‌شان‎ ‎لکه‌های ‏رنگين بيشتر و‎ ‎بزرگ‌تر‎ ‎از آقای کردان دارد و تا به امروز‎ ‎حساب به احدی پس‎ ‎نداده‌اند و در‎ ‎کمال راحتی بر مسند‌‌ ‏قدرت هستند. کسانی که يک شبه چند ده روزنامه را‎ ‎بستند و در چشم بر هم زدنی‎ ‎خبرنگار‎ ‎عکاسی را به کما بردند و ‏هلاک‎ ‎کردند و پرونده فساد‎ ‎اقتصادی‌ و اخلاقی شان‎ ‎هم چند من شده. بماند‎ ‎اعدام‌های دهه شصت و‎ ‎ترورهای سال‌های ‏بعدش که برای خود‎ ‎حکايتی‌ست. ‏‎
‎
‎ ‎به راستی اين سئوال از بعد جلسه‎ ‎استيضاح در‎ ‎ذهنم افتاده که چه‎ ‎می‌شد اگر در روزهای خون و انقلاب‎ ۵۷ ‎نيز چنين‎ ‎خرد و عقلانيتی وجود‎ ‎داشت تا بعضی از عناصر فاسد گذشته‎ ‎نيز به چنين‎ ‎حسابرسی بی‌پرده‎ ‎می‌افتادند و ديگر نياز به‎ ‎ ‎جوخه‌ها نبود تا عده‌ای‎ ‎با اعدام‎ ‎به راحتی ابدی رسند؟ کاشکی‎ ‎هيچ‌گاه ترور لاجوردی‌ها و‎ ‎رئيس‎ ‎اسماعيلی‌ها و مقدس‌ها ‏صورت‎ ‎نمی‌گرفت تا روزی در دادگاه‎ ‎افکار‎ ‎عمومی همانند کردان محاکمه‎ ‎می‌شدند. ‏‎
‎
‎ ‎سعيد‎ ‎امامی نيز همين طور که چه حيف‎ ‎شد داروی نظافت را سر کشيد! مگر‎ ‎مرگی‎ ‎بدتر از ريخته شدن علنی‎ ‎اعتبار و ‏حيثيت حقيقی و حقوقی ظالم‎ ‎نزد‎ ‎افکار عمومی وجود دارد که علی‎ ‎کردان نيز به همين معترف است که‎ ‎روز‎ ‎و شب ‏راحت ندارد و حتی‎ ‎خانواده‌اش نيز ازو رو‎ ‎برگردانده‌ است؟‏‎ ‎
‎
‎ ‎اما هنوز هم دير نيست. با اين همه‎ ‎جفا که در در حق‌ها‎ ‎شده، کارنامه‌های سياه برخی به حدی‌ست‎ ‎که اگر عقلای‎ ‎حکومت عزم جزم کنند از برای اصلاح‎ ‎نظام، قطعا چه‎ ‎بسيار نشانی وجود‎ ‎دارد همانند کردان‌ها که لکه ننگ‎ ‎نظام ‏جمهوری‎ ‎اسلامی هستند و رسوا شدنشان در چشم همگان واجب است. ‏‎
‎ ‎
دليل بسياری از‎ ‎مشکلات و معضلات کشور، همين‎ ‎کردان‌ها‎ ‎هستند که امور را در دست دارند و‎ ‎اجازه ارتباط صحيح و ‏پيام رسانی‎ ‎شفاف از‎ ‎واقعيات جامعه را حتی به حکومت نمی‌دهند و در نتيجه رهبران نيز همانند شاهان سابق مدام در ‏اشتباهند و اوضاع کشور را از دريچه خواست‏‎ ‎نامحرمان می‌بيند. ‏

اگر رهبران واقعا‏‎ ‎دغدغه مردم يا حتی حکومت را را‏‎ ‎دارند، همين طبقه کردانی‏‎ ‎مانع آن است تا جور ديگر بينند و‎ ‎بشنوند صدای‎ ‎مردم را آن طور که آنان‎ ‎می‌خواهند؛ وگرنه که بر اکثريت‎ ‎جامعه روشن‎ ‎است که اشکال کار کجاست‎ ‎و ‏اصلاحات اساسی جز با تغيير اين مناسبات "کردان پرور" ممکن نيست. و در اساس اميد به برقراری مجدد‎ ‎دولت ‏اصلاحات در آينده، بهانه‌ای‎ ‎است برای رسيدن به هدفی بزرگ‌ که‏‎ ‎واداشتن نظام حاکم به اصلاح اين مناسبات می‌باشد.