با توايم، چه ساکت باشی چه در خروش، رضا علامه زاده

چه فکر کردی؟ دارد سه دهه می‌شود که از دردی که تو می‌کشی ما هم نالانيم. اين طور نيست که وقتی می‌خروشی و با ندايت، ندای تو و ندای ما، آزادی را فرياد می‌کنی، و به ما دور ماندگان از وطن حيثيت می‌بخشی از تو ياد می‌کنيم.

نه عزيزتر از همه‌ی عزيزان، با توائيم همين حالا که بغض کرده‌ای و گوشه گرفته‌ای. حتی بيشتر از ديروز که در خيابان بانوم و گلوله می‌خوردی با توايم. مگر نمی‌دانيم که امروز که غمی بدين سنگينی بر چشمانت نشسته است به دست نوازشگر ما نيازمندتری؟ چرا، می‌دانيم عزيز، خوب هم می‌دانيم. اين همه سال منتظر مانده بوديم تا تو، فقط تو، عزيزترين عزيران، چيزی از ما بخواهی. شرم بر ما اگر اين دم را در نيابيم و از بازتاب فرياد خاموشت سر بزنيم.

حالا خواهی ديد. به چشمان غمگينت سوگند که فردا، شنبه چهارم جولای، در مقابل پارلمان اروپا در بروکسل وعده کرده‌ايم تا هم «ندا» با تو فريادت را تکرار کنيم. باش تا ببينی.

رضا علامه‌زاده

در همين زمينه:
[متينگ بزرگ و اعتراضی ايرانيان ساکن بلژيک در برابر شورای اروپا در بروکسل، چهار زوئيه]