قدمی همگانی برای آزادی زندانيان سياسی، آرمان محمدپور

[email protected]

۱- برای رهايی زندانيان سياسی چه ميتوان کرد؟ سهم ما برای کمک به رهايی زندانيان از بند چه ميتواند باشد؟
شايد آزادی تعداد زيادی از زندانيان سرشناس پيش از نوروز باعث شده تا اسيران مانده در زندان را فراموش کرده و يا دربند بودن آنها را سرسری بگيريم، درحاليکه تعداد آنها کمتر از آزاد شدگان نيست و بعضی از آنها مانند احمد زيدآبادی و مسعود باستانی طولانی ترين دوران زندان پس از انتخابات را داشته اند و همچنين زندانيان ديگری چون منصور اسالو سالهاست که رنج حبس را تحمل ميکنند.
برای تحقق خواسته آزادی تمامی زندانيان سياسی بايد جنبش سبز تکانی به خود دهد و خودی نشان دهد. سکوت و بی تحرکی ما در برابر اسيری آزاديخواهان دربندمان، فرزندان ماکياولی را مغرور ميکند که اراده مقاومت و خواست تغيير در مردم را نيز به اسارت درآورده اند.

۲- اگر چه اعتراضات در لايه بيرونی و شکل خيابانی آن کمرنگ شده است اما اعتراض در زير پوست شهر و در رگ مردمانش جريان دارد. اين حقيقت حتی بر حاکميتی که ماهها به سرکوب اعتراضات مسالمت آميز مردم پرداخته نيز پوشيده نيست. کسانيکه به وضع موجود معترضند و خواهان بدست آوردن حقوق مدنی خويش هستند، بايد يکبار ديگر حضور خود را و زنده بودنشان را نشان دهند. اعتراضات خيابانی نبايد تنها شيوه حضور اعتراضی در خيابان باشد بلکه ميتوان در خيابان در شکلی غير از تظاهرات خيابانی حضور داشت و نمود اعتراض را به تصوير کشيد. دوباره بايد به طريقی در کنار هم بودن را تجربه کنيم درحاليکه امکان سرکوب نيز برای خشونت ورزان مهيا نشود.
بدين منظور پيشنهاد ميکنم که هر کدام از ما چند قدمی برداريم. قدم هايی واقعی با پاهای خود. چند قدم برای آزادی زندانيان سياسی، چند قدم برای زنده نگه داشتن اراده تغيير و چند قدم برای اثبات نارضايتی و معترض بودن به وضع موجود. آری بياييد با هم يک روز در هفته را قرار بگذاريم تا همگی بخشی از مسيرهای رفت و آمد روزانه مان را پياده طی کنيم. حضور در خيابان و قدم برداشتن در مسيرهايی که همراهان و هم رنگان و همنظرانمان در آن هستند. برای چند ده دقيقه ای نگذاريم که ماشينها ما را در واحدهای پنج تايی يا چندتايی جدا سازند و جريان انسانی ما را در قفس خودروها محبوس کنند. ما يک روز در هفته، (که پيشنهاد من روز چهارشنبه است)، بخشی از (يا تمامی) مسير خانه تا مدرسه، خانه تا شرکت، خانه تا اداره، خانه تا مغازه، خانه تا دانشگاه و (يا) برعکس را پياده ميرويم تا در رگهای شهرمان حضور داشته باشيم. تا يکديگر را ببينيم. تا به يکديگر علامت دهيم که ما و مبارزه ما و احساس حق خواهی و آزاديخواهی ما زنده است و جريان دارد.

۳- پياده پيمايی ما براستی حرکتی سبز است. به مفهوم واقعی کلمه. چرا که هم حرکتی مدنی است و هم حرکتی دوستدار طبيعت و محيط زيست. هم جنبشمان را زنده نگه ميدارد و هم هوای شهرمان را پاکيزه ميسازد. هم با تکثير اميد به سلامت روحی ما کمک ميکند و هم با پياده روی به سلامت جسمی ما ياری ميرساند. اين حرکت تظاهرات خيابانی نيست که حکومت بخواهد افراد را از آن منع کند و يا بخاطرش تهديد کند. اين حرکت نياز به تعداد مشخصی از افراد و مسيرهايی خاص برای آغاز ندارد که هر فردی در هر نقطه ای و هر مسيری خود به حرکت شکل ميدهد و در کنار خود همواره افرادی را مييابد که با او هم قدم هستند. اين حرکت نمودی از بروز فيزيکی يک شبکه اجتماعی است که در آن هر فرد نقش برابری با ديگران دارد. اگر حتی تنها يک نفر به پياده پيمايی اقدام کند، هيچ ضرری نخواهد داشت بلکه فايده دوگانه سلامت روحی و جسمی نصيب او ميشود. هر کس در پيش وجدان خود ميداند که برای آرمانهای انسان دوستانه و آزاديخواهانه قدمهايی برداشته است و حضور خود را به رخ خيابان کشيده است و وجودش را دوباره برای تغيير به حرکت درآورده است. در ضمن فصل بهار و طراوت آن، مشوق پياده پيمايی جمعی ماست و بهانه سختی و سستی را از ما ميگيرد.

۴- پياده پيمايی حرکتی نمادين است اما واقعی و مستمر. مدنی و مسالمت آميز است. نمود و پيام دارد و بتدريج همگانی ميشود و هرچه فراگير تر شود، پرطرفدار تر ميشود و اثرگذارتر. از اينرو اين حرکت نياز به حمايت و همراهی رهبران نمادين جنبش سبز دارد و البته تمامی فعالان مدنی. شايد انتظار نابجايی نباشد که آقايان موسوی و کروبی نيز در روز تعيين شده خود بخشی از مسيرشان را پياده بپيمايند و اين همراهی را اعلام عمومی کنند تا هم انگيزه ای برای دوستدارانشان بيافرينند و هم بار ديگر همراهی شان را با بدنه جنبش به نمايش بگذارند. آنها يقينا بيش از ديگران وظيفه و دغدغه اخلاقی حمايت از اقدامی برای آزادی زندانيان سياسی و همچنين تحرک دوباره بخشيدن به جنبش را دارند.

۵- حرکت پياده پيمايی ما قدمهاييست که ميخواهيم با هم برای آزادی زندانيان سياسی برداريم. از اينرو اين حرکت مطالبه محور است و خواسته و هدف مشخصی را دنبال ميکند. مخاطب اين حرکت حاکميتی است که ماهها شريف ترين افراد اين آب و خاک را بيگناه به بند کشيده و آنها را به اتهامهای واهی محکوم کرده و حتی حقوق زندانيان را نيز از آنها دريغ ميدارد. ما با اين حرکت آهسته و پيوسته ميخواهيم تا که بخشی از خواسته های جنبش را طلب کنيم. از اينرو تناوب قدمهای ما متناسب با واکنش حاکميت خواهد بود. ما تا زمان آزادی زندانيان سياسی و يا اعطای مرخصی به آنها، به تناوب هر هفته قدم برميداريم و پياده پيمايی ميکنيم اما اگر ساختار قضايی حکومت قدمی بردارد و زندانيان را آزاد کند و يا به آنها اجازه مرخصی دهد، ما از تناوب حرکتمان ميکاهيم و ماهی يکبار به پياده پيمايی جمعی سبزمان ادامه ميدهيم.

۶- برای آزادسازی زندانيان سياسی نياز به اقدامی هماهنگ در داخل و خارج کشور وجود دارد. حرکت هفتگی پياده پيمايی در داخل کشور ميتواند با حرکتی نمادين و مشابه توسط ايرانيان خارج از کشور نيز همراه شود. شايد در کشورهايی که امکانش هست، ايرانيان بتوانند در اقدامی جمعی به دويدن و يا دوچرخه سواری در آن روز اقدام کنند و يا که آنها نيز در اين روز ساعتی را دور هم جمع شوند و برای کمک به آزادسازی زندانيان و خانواده آنها به گفتگو و يافتن راهکاری بينديشند. نفس با هم بودن و گفتگو و پشتيبانی از زندانيان خود باعث رشد جنبش مدنی ما خواهد گرديد و به گسترش و تحکيم شبکه های اجتماعی مان کمک خواهد کرد.

۷- اقدام به پياده پيمايی (يا راهپيمايی) بمنظور کسب حقوق مدنی و آزادی زندانيان در ديگر جنبشهای مدنی در جهان نيز تجربه شده است. راهپيمايی گاندی در هند، پياده پيمايی و بايکوت اتوبوسها در مونتگمری در جنبش ضد تبعيض نژادی آمريکا به رهبری مارتين لوترکينگ نمونه های معروفی از اين حرکت هستند. بياييد از هفته آينده، يک روز در هفته (پيشنهاد روز چهارشنبه) را تا آزادی زندانيان سياسی نامدار و گمنام تا حد امکان پياده به سر کسب و کار خود برويم تا هم قدمی کوچک برای آزادی آنها برداشته باشيم و هم اينکه جنبش مدنی و سبز خود را جانی دوباره ببخشيم و سلامت جسمی و محيطی خودمان را بهبود دهيم و در کنار هم قدم برداشتن را تجربه کنيم و از حضور يکديگر نيرو بگيريم و پيام حضور مستمرمان را به حاکمان برسانيم. من بعنوان يک فرد کوچک از جنبش مدنی اين پيشنهاد را مطرح کردم و يقينا با نظر ديگران ميتواند تکميل شود اما آنچه مهم است، آغاز قدم برداشتن ما در خيابانهای ميهنمان و حضور جمعی مان در تمامی نقاط جهان است تا سرزمينمان گرمی و شور را از نزديک و دور احساس کند.

من اگر بنشينم، تو اگر بنشينی، چه کسی قفل در زندان را بگشايد
بهترينها همه در زندانها می مانند
من اگر برخيزم، تو اگر برخيزی، مطمئن باش که زندانبان هم برخيزد
قفل در بگشايد، پيش از آنکه من و تو بگشاييم