چرا کودتاگران دکتر علی محمدی را ترور کردند؟ بيژن هدايتی

"دکتر علی محمدی به من گفت: جوون! از گلوله نترس! جلوی اينها بايست! گلوله اولش درد دارد"

ترور ناجوانمردانه دکتر علی محمدی موجی از تاثر و درد را برانگيخت. به دنبال اين تاثر انچه بر لبها نقش بست چرا بود. براستی چرا؟

به دنبال بيانيه مهندس موسوی، فضائی که می رفت ظاهرا بسوی يک در گيری همهجانبه دو جناح سوق يابد, چند قطبی شد و بار ديگرچهره های ميانه رو اصولگرا نقش برجسته ای در هدايت اوضاع يافتند وکار به انجا کشيد که روح الله حسينيان که تا چند روزقبل ان از سردمداران طرح محاکمه و اعدام ضربتی بود (۵ روز) بناگاه دم از استعفاء زد و به رهبری هشدار داد که روزی از کرده پشيمان می شود.

همزمان با آن شاهديم که جنبش اعتراضی مردم قدمهای بعدی را به جلو می نهد, دانشجويان همچون پيشگامان جنبش تقريبا در تمام دانشگاههای کشور مبارزات اعتراضی خود رابه شکل عدم شرکت در امتحانات سازمان می دهند و دراغلب موارد همقدمی و همراهی استادان انها را دلگرم می کند. اين مبارزات در مواردی چون کرمانشاه هم اکنون به گل نشسته و ثمر داده است. اعتصابات متعدد کارگری در اعتراض به شرايط نامساعد معيشتی در جريان هستند. از سويی ديگر جنبش سبز خود را برای برداشتن گام جديدی در ۲۲ بهمن آماده می کند.

اگر نتيجه تمام اين کنش های سياسی- اجتماعی به محدوديت هر چه بيشتر جناح هار حکومت منجر شود می توان از يک گام مثبت در ارتقاء جنبش سخن گفت.
در بطن چنين حوادثی فيزيکدان سبز ساعت ۷.۳۰ بامداد از خانه خارج ميشود و دقايقی بعد انفجاری سراسر منطقه را می لرزاند, "آرمان" او از خانه بيرون می جهد:"بابامو کشتن, ... مغزش را متلاشی کردن"
چرا؟ چرا آنها بدين عمل ددمنشانه مبادرت کردند؟

ايجاد رعب و وحشت بخصوص در جامعه دانشگاهی

يکی از اولين نتايجی که کودتاگران از اين تروربربرمنشانه انتظار دارند ايجاد رعب و وحشت بيشتر در جامعه و بخصوص درميان اساتيد دانشگاه است.
يکی از اساتيد در گفتگو با مسيح علی پور می گويد: "اين ترور زهره چشم گرفتن از اساتيد دانشگاه است و نوعی هشدار و هيچ ربطی به فعاليت هسته ای و انجمن پادشاهی… ندارد. در دهه هفتاد ميلادی در ايتاليا گروههای تروريستی يک شعار معروف داشتند که می گفتند يکی را بکش صد نفر را تربيت کن. حالا اينها هم يکی را کشته اند تا حساب کار دست بقيه اساتيد دانشگاه بيايد"

براه انداختن سری جديد اعدامها

کودتاگران با نسبت دادن ترور به "انجمن پادشاهی" اميد داشتند اين انجمن هم با افتخار اين عمليات را بعهده بگيرد (چنانکه عبدالرحمن ريگی در انفجار بلوچستان کرد). و به اين ترتيب زمينه برای دست زدن به يک سری اعدامها، از جمله اعدام کسانی که در رابطه با اين سازمان دستگير و حکم اعدامشان مدتهاست تاييدشده است، فراهم آيد.

ضربه زدن به جنبش در دانشگاهها

مبارزات کنونی دانشجويان به مثابه يکی از پيش قراولان جنبش سبز همچون خاری در چشم کودتاچيان است. بخصوص که شکل کنونی ان يعنی عدم شرکت در امتحانت کمتر امکانی را برای سرکوب ان توسط کودتاچيان فراهم کرده است. با منفعل شدن اساتيد کودتاچيان بدون شک سعی در اعمال فشار بيشتری بر جنبش دانشجويی خواهند کرد.

تبليغ برای برنامه هسته ای به عنوان يک پروژه ملی

رسانه های وابسته به کودتا، با اعلام دروغين دکتر علی محمدی به عنوان يک دانشمند هسته ای سعی در ايجاد اين توهم در جامعه کرده اند که برنامه هسته ای رژيم يک پروژه ملی است که دشمنان (امريکا و اسرائيل) در صدد نابودی ان هستند به اين ترتيب کوشيدند به اين پروژه، که هدفی جز دستيابی به سلاح اتمی و در نتيجه درگيری و نابود کردن کشور در يک ماجراجوئی اتمی ندارد، رنگ يک يروژه ملی را بدهند(امروز سايت جرس اطلاع داد که ظاهرا شواهدی در دست است که دکتر علی محمدی اطلاعاتی در مورد پروژه های اتمی کشور داشته است. در صورت صحت اين گزارش فقط دليل ديگری بردست داشتن کودتاچيان در اين ترور داريم اما به صحت استدلات مطرح شده در اين مقاله صدمه وارد نمی شود).

عقيم گذاشتن طرح موسوی در کنار راندن کودتاچيان

و بالاخره و از همه مهمتر، اگر بازجنبش دانشجويی در محاق افتد، استادان و روشنفکران سرکوب گردند، خطری از خارج بر کشور سايه افکند و ضرورت اعدامها مطرح باشد، بيش از هرگاه به مشتی اهنين نياز است که نظم را برقرار سازد وانگاه افراطيونی چون روح الله حسينيان صحنه گردان خواهند شد.

ترور ناجوانمردنه دکتر علی محمدی نشان داد که کودتاگران حاضر نيستند براحتی ميدان را خالی کنند و هر لحظه دست به توطئه و خباثتی جديد ميزنند، که برای مقابله با ان نه تنها قلبی گرم و عزمی استوار و اهنين بلکه مغزی سرد واگاه لازم است.

با اين جملات از همسر دکتر علی محمدی نوشته را به پايان می اورم:" صبح تا دم در بدرقه اش کردم، ماشين اش را از پارکينگ خانه خارج کرد و در را بست و لحظه ای نگذشت که ديدم باران شيشه بر خانه باريد و پنجره ها يکباره پايين ريخت. سراسيمه خود را به بيرون رساندم و ديدم که مسعود به حالت چمباتمه بر زمين افتاده است، او را برگرداندم و ديدم مغزش متلاشی شده است... می گفت و می گرييد و آتش به حاضران می زد. شيون می کرد و می گفت: من ديدم، خودم ديدم، مغز متلاشی شده ی شوهرم را ديدم....
خدايا اين چه روزگار است که بر ما می گذرد".