يک سازنده ساز: حرفه‌ی سازندگی ساز در کشور به رسميت شناخته نشده است، ايسنا

يک سازنده سه‌تار معتقد است: حرفه ساخت ساز در کشور ما به رسميت شناخته نشده و هنوز بيمه‌ای به نام بيمه ساز‌ندگی ساز وجود ندارد؛ در حاليکه اين حرفه جزء مشاغل سخت است.

عليرضا باقری در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجويان ايران(ايسنا) منطقه خراسان، درباره وضعيت ساخت ساز گفت: امروزه سازندگی ساز از شکل هنری خود خارج شده است و از آنجايی که سازندگان حمايت نمی‌شوند، عده‌ای برای به فروش رساندن کار خود در تيراژ بالا، به کميت توجه کرده و کيفيت را مد نظر قرار نمی‌دهند.

او تصريح کرد: يکی از حساس‌ترين چوب‌ها برای درخت توت است که سازندگان با آن در تماس بوده و بيش‌ترين صدمه را به ريه هنرمند می‌زند، لذا حمايت از سازنده ضروری است.

اين سازنده سه تار افزود: در کشورهای اروپايی بالاترين جايگاه اجتماعی به هنرمندان اختصاص دارد، اما در کشور ما اين چنين نيست و نگاه خوبی به موسيقی نمی‌شود؛از اين رو هنرمند از ادامه کار پشيمان شده و تنها چيزی که او را به ادامه کار وا می‌دارد عشقش به اين حرفه است.

باقری، هنرمندان را همچون پلی ميان مردم و تاريخ دانست و افزود: آنها به عنوان يک رابط عمل می‌کنند و دلگرمی‌شان از يک سو درآمدی است که بايد در اجتماع داشته باشند و از سوی ديگر حمايت مسوولان به لحاظ بيمه را نياز دارند.

او ادامه داد: موسيقی ابزار است و بايد اين ديد را در جامعه گسترش داد تا ابتدا خط قرمزها برداشته و با نگاهی روشنفکرانه به اين حرفه نگاه شود.

اين هنرمند همچنين با برشمردن ويژگی‌های يک ساز خوب توضيح داد: هر سازنده بايد در دو حوزه قوی باشد. شناخت چوب، فيزيک صوت، ارتعاشات و موارد مربوط به علم سازشناسی از اين جمله است و در کنار آن بحث ماورايی، ارتباط احساسی و خودسازی هنرمند نيز در صدای ساز تاثير خواهد داشت.

اين نوازنده سه تار افزود: در سازندگی ساز، چوب‌ها به سه دسته چوب‌های انتقال دهنده صدا، انعکاس‌دهنده صدا و جذب کننده و عايق صدا تقسيم می‌شوند. چوب‌های توت و گردو نيز در ساخت ساز ايرانی بيش‌ترين کاربرد را دارد.البته در کنار آن چوب‌های تزئينی مثل فوفل هندی، گردو سياه و عناب نيز به کار گرفته می‌شود.

او خاطرنشان کرد: چوب‌ها مانند انسان‌ها بوده و هر کدام قابليت‌های متفاوتی دارند. همه چوب‌ها مناسب ساخت ساز نيست و به همين دليل سازنده بايد چوب‌شناسی قوی داشته و بتواند چوب‌ خوب و بد را از هم تشخيص دهد.

باقری صدای ساز را مهم‌تر از زيبايی آن دانست و خاطر نشان کرد: اگر يک ساز، ظاهر زيبايی داشته باشد اما صدای زيبايی از آن خارج نشود فاقد ارزش است، زيرا صدا اولين چيزی است که نوازنده از ساز می خواهد و در درجه دوم زيبايی کار اهميت پيدا می‌کند.

او در بخش ديگری از سخنانش بيان کرد: سازندگان ساز به چند دسته تقسيم می‌شوند. برخی از آنها تنها به کميت توجه دارند تا به اين شکل بتوانند ساز را با قيمت پايين‌تر به هنرجو عرضه کرده و فروش راحت‌تری داشته باشند و تعداد ديگری از سازندگان نيز سازهای خود را درجه‌بندی کرده و با قيمت‌های متفاوتی عرضه می‌کنند، اما عده‌ای تنها به کيفيت توجه داشته و بنا به سفارشات، کار خود را ارائه می‌دهند که متاسفانه قيمت ساز اين افراد پايين‌تر از ارزش واقعی و زمانی است که سازنده برای کار می‌گذارد.

او يادآور شد: واسطه‌ای که ميان هنرمند و متقاضی وجود دارد، کار را خراب می‌کند. ساز با قيمت اصلی و واقعی خود از سازنده خريداری نمی‌شود و نظارت دقيقی بر اين موضوع نيست به همين دليل هيچ کارشناسی بر اين کار نظارت نمی‌کند.

باقری ادامه داد: هنرمند بايد به لحاظ فکری، آزاد باشد. خوب است که يک کارگاه برای تربيت هنرجويان و اشتغال‌زايی آن‌ها ساخته شده و در آن کار به صورت علمی به هنرجويان آموخته شود.

اين سازنده سازهای تار و سه تار عنوان کرد: کيفيت ساخت ساز در کشور خيلی بالا رفته و در حال حاضر ساز متوسط و خوب زياد است. حتی سازهای ابداعی نيز وضعيت خوبی دارند، اما به طور کامل سازها در مشهد نسبت به تهران با قيمت پايين‌تری به فروش می‌رسد.